… Όχι λιγότερο από το θέατρο με ανησυχούσε έντονα τα τελευταία χρόνια κι ένα άλλο θέμα, η Ρωσία, η πατρίδα μου… Θυμάμαι το παρελθόν, καλό ή άσχημο, προσωπικό και συλλογικό. Και αφού μόνο θυμάμαι, θλίβομαι. Και τότε νιώθω βαθιά την ανάγκη να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου για τον λαό μου και για την πατρίδα μου… Παράφορη, παράλογη αλλά θαυμαστή η πατρίδα μου! Είμαι σε διάσταση μαζί της, την άφησα για ξένους τόπους. Στην ξενιτιά, ξεκομμένα από τη Ρωσία, ζουν και τα παιδιά μου. Τα πήρα μαζί μου στην πρώιμή τους ηλικία, όταν γι’ αυτά η επιλογή δεν ήταν δυνατή. Γιατί ενήργησα έτσι; Πώς συνέβη αυτό; Σε αυτή την ερώτηση αισθάνομαι υποχρεωμένος να απαντήσω. Να γιατί σε αυτό το βιβλίο αφιερώνω αρκετό χώρο σε αναμνήσεις από τα τελευταία χρόνια της ζωής μου στη Ρωσία, η οποία σε εκείνα τα χρόνια δεν ονομαζόταν απλά Ρωσία, αλλά και Σοσιαλιστική και Σοβιετική…
